Два вершы на адну тэму
* * *
Пацукі,
Яны першымі чуюць бяду,
Калі ў роспачы скачуць
Уніз,
у ваду,
Пакідаючы родныя трумы.
Ды ўжо нават не трумы,
а труны.
Труны тых,
хто не мае, на жаль, пачуцця
Пацучынага.
Так павялося.
Ім ужо...
Ім ужо дзве гадзіны жыцця...
Ім ужо...
Ім ужо ля гадзіны жыцця...
Ім ужо пяць хвілін засталося...
* * *
Вецер ветразі рве
На пустым караблі,
Пасейдону даніну збірае.
З неба зорнага
Зорка ляціць да зямлі
І згарае,
згарае,
згарае...
З неба зорка ляціць,
І ўжо хутка зямля...
Не паспела, на жаль,
Не паспела!
Захлынаецца хвалямі
Трум карабля...
Вось і ўсё!
Толькі мора ўскіпела...