Генадзь Аўласенка з тых пісьменнікаў, якіх не палохаюць ніякія крызісы — ні эканамічныя, ні духоўныя. Сельскі настаўнік, які многія гады выкладае біялогію ў розных школах Чэрвеньшчыны, ён яшчэ піша вершы, п’есы, апавяданні... І галоўнае — вельмі шмат піша для дзяцей. Творы Генадзя Аўласенкі часта друкуюцца — літаральна ва ўсіх дзіцячых газетах і часопісах краіны, ды і ў часопісах “Маладосць”, “Полымя”, у газеце “Літаратура і мастацтва”... (Кастусь Ладуцька "Адкуль прыходзяць казкі?")

...Мужчына, усё гэтак жа нетаропка рушыў у глыб кватэры, па ўсяму бачна, добра яму знаёмай. Жанчына ішла следам і, здавалася, не зводзіла з яго свайго пяшчотна—ўсхваляванага позірку. Гэта было тым больш дзіўна і незразумела, што ніякай асаблівай прывабнасцю мужчына не вылучаўся. Больш таго, быў ён нейкім вельмі ўжо непрыгожым, з шырокім плоскім тварам, з рэдкімі цьмянымі валасамі, праз якія яскрава прасвечвалася ранняя лысіна... ("Закаханая")
hline

Два вершы на адну тэму


                * * *
Пацукі,
Яны першымі чуюць бяду,
Калі ў роспачы скачуць
Уніз,
        у ваду,
Пакідаючы родныя трумы.
Ды ўжо нават не трумы,
                                         а труны.
Труны тых,
                   хто не мае, на жаль, пачуцця
Пацучынага.
                     Так павялося.
Ім ужо...
Ім ужо дзве гадзіны жыцця...
Ім ужо...
Ім ужо ля гадзіны жыцця...

Ім ужо пяць хвілін засталося...

* * *
Вецер ветразі рве
На пустым караблі,
Пасейдону даніну збірае.
З неба зорнага
Зорка ляціць да зямлі
І згарае,
              згарае,
                            згарае...
З неба зорка ляціць,
І ўжо хутка зямля...
Не паспела, на жаль,
Не паспела!

Захлынаецца хвалямі
Трум карабля...
Вось і ўсё!
Толькі мора ўскіпела...